Աշխարհում հակասեմիտիզմը եղել է եւ միշտ էլ կա: Ամենայն հավանականությամբ, եւ լինելու է, քանի կան հրեաները: «Ձուլած արճիճ» գործողությունը պարզապես հերթական անգամ յուղ լցրեց կրակին: Բայց այս անգամ հակասեմիտ երկրների շարքերը համալրեց Թուրքիան, ինչն, առհասարակ, դեռեւս մի քանի տարի առաջ անհնար կթվար: Համենայնդեպս, նախագահ Ահմեդ Նեջեդ Սեզերի` հետեւողական քեմալիստի օրոք Թուրքիայի եւ Իսրայելի հարաբերություններն ուղղակի կատարյալ էին: Ամբողջ աշխարհում հրեական լոբբին պաշտպանում էր Թուրքիայի շահերը, ԱՄՆ վարչակազմը Թուրքիային անվանում էր մարտավարական դաշնակից եւ բարեկամ:

2008թ. դարձավ Հարավային Կովկասի վերաձեւման տարի: Հարավային Օսեթիայի դեմ Վրաստանի սանձազերծած «հնգօրյա պատերազմից» հետո պարզ դարձավ, որ տարածաշրջանում նոր բաժանարար գծեր են նախանշվում: Հավանաբար, ինքն էլ չցանկանալով դա, Վրաստանի նախագահը «թագավորական» նվեր մատուցեց ՌԴ-ին, որը վաղուց էր հարմար առիթի սպասում ԱՄՆ-ից ռեվանշ վերցնելու համար` Կովկասի հակամարտությունների հանգուցալուծման մեջ չափազանց խորը ներթափանցման համար: Արդյունքում ավելի մեծ խառնաշփոթ ստացվեց, որտեղ նույնիսկ «ամենահմուտ» պետությունները չկարողացան որեւէ բան որսալ: