Ռուսաստանը շտապում է ամրապնդել իր դիրքերը Հարավային Կովկասում` փորձելով տարածաշրջանի կենտրոնը Թբիլիսիից տեղափոխել Երեւան

Ներկայումս Հայաստանին անհրաժեշտ են ոչ թե բարեկամության եւ դաշնակցային հարաբերությունների վստահեցումներ, այլ ավելի կշռադատված հարաբերություններ Ռուսաստանի հետ, ինչը չի ենթադրում ԵՄ-ի եւ ԱՄՆ-ի հետ հարաբերությունները երկրորդական համարել

Քանի դեռ ԱՄՆ-ում ձեւավորվում է կառավարությունը, Ռուսաստանը շտապում է ամրապնդել իր դիրքերը Հարավային Կովկասում` փորձելով տարածաշրջանի կենտրոնը Թբիլիսիից տեղափոխել Երեւան: Թե որքանով դա կհաջողվի տեսանելի հեռանկարում, դեռեւս դժվար է դատել: Բայց գրեթե մշտական դարձած հիշեցումները ազգերի ինքնորոշման սկզբունքի մասին, որոնք ավելի ու ավելի հաճախ են հնչում տարբեր աստիճանի ռուս քաղաքական գործիչների շուրթերից, հիմք են տալիս համարելու, որ Վրաստանի կորուստից եւ Բաքվի` «ազատ նավարկության» մեկնելուց հետո Մոսկվան վտանգ ունի մեն-մենակ մնալ ոչ այնքան հուսալի դաշնակցի հետ` ի դեմս Թուրքիայի:

PanARMENIAN.Net - Անկարայի` մեծ ինքնուրույնության ձգտող արտաքին քաղաքական ուղղվածությունը սկսվեց դեռեւս անցյալ տարի, բայց այժմ այն սկսում է ավելի հստակ դիմագծեր ստանալ: Այդ փոփոխությունների պայմաններում` մի մասը Արեւելյան Եվրոպա փոխադրելու համար իրանական գազի գնման մասին համաձայնագրով Թուրքիան, փաստորեն, սկսում է գործել առանց ԱՄՆ-ին հաշվի առնելու, ինչը, թերեւս, նորություն չէ:

Այդ իսկ պատճառով տարածաշրջանում այժմ որոշակիորեն բարձրացել է Հայաստանի դերը, ինչը բավական վաղուց չէր նկատվել: Բոլորը կարծես թե սովորել էին «ամրակետի», «մարտավարական դաշնակցի» եւ նման այլ բաների մասին բարձրագոչ հայտարարություններին: Ինչպես մենք արդեն գրել ենք, Միխայիլ Սահակաշվիլին ՌԴ-ին այնպիսի նվեր մատուցեց, որի մասին Ռուսաստանը չէր կարող անգամ երազել: Հրահրելով «հնգօրյա պատերազմը» եւ այդպես էլ չստանալով «ընկերների» օգնությունը` Վրաստանի նախագահը, փաստորեն, բաց թողեց Ռուսաստանի կապերը, իսկ վերջինս վաղուց արդեն իր համար դիտարկում էր Հայաստանից բացի երկրորդ մարտահենադաշտը` Կովկասում իր ներկայությունը ամրապնդելու համար: Ինչը եւ արվեց:

Նրանում, որ ազգերի ինքնորոշման իրավունքի մասին մշտական հիշեցումները եւ պետության տարածքային ամբողջականության սկզբունքը կարծես թե չբարձրաձայնելը արվում է Աբխազիայի եւ Հարավային Օսիայի համար, ոչ ոք չի կասկածում: Բայց քանի որ այդ սկզբունքը ունիվերսալ է, այն կիրառելի է եւ Լեռնային Ղարաբաղի հանդեպ, էլ չենք ասում Մերձդնեստրիայի մասին: Վերջինի դեպքում հակամարտությունը կարելի է գրեթե կարգավորված համարել, առավել եւս, որ Մոլդավիայի նախագահ Վլադիմիր Վորոնինը հստակ որոշել է դուրս գալ ՎՈՒԱՄ կազմակերպությունից, որը, իբր, ստեղծվել էր հակամարտությունների լուծման, իսկ իրականում` Ռուսաստանը շրջանցելով Կասպիական տարածաշրջանից Եվրոպա ածխաջրածիններ տեղափոխելու համար: Ներկայումս ՎՈՒԱՄ-ի գոյության հարցում բացի Ադրբեջանից եւ Վրաստանից ոչ ոք հետաքրքրված չի: Ճիշտ է, այդ կազմակերպության ապագայի հարցում շատ բան կախված է ԱՄՆ նոր վարչակազմի քաղաքականությունից:

Այնուամենայնիվ, պետք է խոստովանել, որ ռուսական դիվանագիտությունը թերեւս առաջին անգամ 20 տարվա ընթացքում բավական օպերատիվ կերպով աշխատեց: Մայնդորֆյան հռչակագրի ստորագրումը անմիջապես ԱՄՆ նախագահական ընտրություններից առաջ, նախագահ Մեդվեդեւի ուղերձը, որում նա ԱՄՆ-ին բավական հստակ կերպով հասկացրեց, որ մտադիր չէ նստել եւ սպասել Արեւելյան Եվրոպայում ՀՕՊ-ի ծավալմանը: Եւ, վերջապես, ղարաբաղյան հիմնախնդիրը արագ եւ խաղաղ լուծելու անհրաժեշտության մասին ամենատարբեր մակարդակներում հնչող հայտարարությունները ԱՄՆ-ին դրել են հասցնողի վիճակի մեջ: Թե որքան երկար կտեւի ներկայիս դրությունը, դժվար է կանխագուշակել, առավել եւս գլոբալ ֆինանսական ճգնաժամի պայմաններում: Հին Եվրոպան արդեն հայտարարել է, որ համագործակցելու է Մոսկվայի հետ: Իսկ Լեհաստանի, Չեխիայի եւ Բալթիկայի երկրների հետ ունեցած խնդիրները ԵՄ-ին սկսել են ավելի ու ավելի քիչ անհանգստացնել:

Կա եւս մեկ նրբություն. Մոսկվայի հետ հարաբերություններում Բաքուն ավելի շատ խնդիրներ ունի, քան Թբիլիսին: «Անսահման նավթային պահեստներով» եւ «ռազմական հզորությամբ» մշտապես հոխորտալը կարող է գրգռել հանգիստ «արջին», եւ թե ինչպիսին կլինի ՌԴ-ի արձագանքը, դեռեւս պարզ չէ:

Այդ միջոցին Ադրբեջանը Կասպիական հետխորհրդային տարածքում օժտված է Ռուսաստանից հետո ամենախոշոր Ռազմա-ծովային ուժերով: Դրա հետ մեկտեղ Ադրբեջանը տնօրինում է Կասպիայի ամենակոմերցիոն նավատորմը: Դա մեծ ջրատարողությամբ ավելի քան հիսուն նավեր են, որոնք կարող են զորք եւ ռազմական տեխնիկա տեղափոխել: Երկրի ռազմա-ծովային նավատորմի կանգնեցմանը օգնում են ԱՄՆ-ն եւ ՆԱՏՕ-ի այլ երկրներ: Ադրբեջանի ՌԾՈՒ-ն պարբերաբար ծովային զորավարժություններ է անցկացնում` ներգրավելով Թուրքիայի եւ ԱՄՆ-ի սպաներին: Բաքվին տրվող ընդհանուր ռազմական օգնությունը գնահատվում է մի քանի հարյուր միլիոն դոլլար:

Այդ ամենը չի կարող չզգոնացնել: Հասկանալի է, որ Ադրբեջանի ՌԾՈՒ-ն դժվար թե կօգնի բանակին ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման ամենաանբարենպաստ հանգուցալուծման դեպքում, բայց այդ պոտենցիալը չի կարելի հաշվի չառնել: Ներկայումս Հայաստանին անհրաժեշտ են ոչ թե բարեկամության եւ դաշնակցային հարաբերությունների վստահեցումներ, այլ ավելի կշռադատված հարաբերություններ Ռուսաստանի հետ, ինչը չի ենթադրում ԵՄ-ի եւ ԱՄՆ-ի հետ հարաբերությունները երկրորդական համարել:

Կարինե Տեր-Սահակյան / PanARMENIAN News
 Ամենաընթերցվողը բաժնում
ՀՀԿ-ն «աղքատացել է», ՔՊ-ն՝ «հարստացել»
Հայաստանի բազմաթիվ կառույցներ մնացել են առանց ղեկավարի
Ով ինչպիսի աղմուկով հեռացավ և ինչու
Հայաստանը նոյեմբերի 10-ից հետո՝ թվերով
 Ուշադրության կենտրոնում
ԱԽ քարտուղար․ Համապարփակ խաղաղությունը կենթադրի նաև գերիների վերադարձ

ԱԽ քարտուղար․ Համապարփակ խաղաղությունը կենթադրի նաև գերիների վերադարձ Նա ասել է, որ այդ հարցը ճիշտ չէ փոխկապակցել խաղաղության պայմանագրի ստորագրման հարցի հետ

 Բաժնի այլ նյութերը
«Խաղի» մեջ վերադառնալու ցանկությամբ ՌԴ-ն փորձում է չմարգինալացվել ՀՀ-Ադրբեջան բանակցային գործընթացում
Դրագոմանների ժամանակը Դեպի արդիականացված արտաքին քաղաքականություն
---