Հիասթափվելով ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահներից և Թուրքիայից` Բաքուն ի դեմս քաղաքագետ Ռասիմ Ագաևի հայտարարել է, որ «Ադրբեջանը պետք է մտածեր ղարաբաղյան հակամարտության լուծման հարցում Իսրայելին ներգրավելու մասին շատ ավելի վաղ, երբ ձևավորվում էր ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը»: Այս մասին «Էխոյին» տված հարցազրույցում հայտարարել է քաղաքագետ Ռասիմ Ագաևը` մեկնաբանելով Կնեսսեթի «Կադիմա» կուսակցության պատգամավոր Ռոբերտ Տիվյաևի արտահայտությունները: Ըստ Ագաևի, Իսրայելի` ղարբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացում ներգրավվելը, կարող է լուրջ դրական հետևանքներ ունենալ:

Բաքվում ԱՄՆ դեսպանի թեկնածու Ռիչարդ Մորնինգսթարը Սենատի արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովում պատասխանել է սենատորների հարցերին: Սենատորներ Ռոբերտ Մենդեզը և Ջեան Շահինը թեկնածուի ուշադրությունը դարձրել են Լեռնային Ղարաբաղի և Հայաստանի հետ սահմանին տեղի ունեցած ադրբեջանական վերջին սադրիչ գործողություններին: Այստեղ պետք է ընդգծել, որ ԱՄՆ համար Ադրբեջանը կարևոր է միայն և միայն էներգետիկ տեսանկյունից և որպես Կովկասում ռուսական ներկայության դեմ ուղղված գործիք:

Այնպես է ստացվել, որ վերջին 10 տարիներին ես մայիսի 9-ին անպայման մեկնում եմ Շուշի: Դա արդեն յուրօրինակ ավանդույթ է դարձել, համարյա ծես: Եվ ամեն տարի հենց այդ օրերին Լեռնային Ղարաբաղում եղանակը սարսափելի է՝ մառախուղ, մշտական անձրևներ, ցուրտ: Բայց դա ամենասարսափելին չէ:

20 տարի: Ուղիղ 20 տարի առաջ մայիսի 9-ին Հայրենական մեծ պատերազմի Հաղթանակի օրն ազատագրվեց Շուշին, ինչպես համարում են շատերը ղարաբաղյան պատերազմի «Ստալինգրադը», որը բեկումնային եղավ պատերազմի ընթացքի համար, ճանապարհ բացեց դեպի հայերի հաղթանակները: Փոքր քաղաքը, անառիկ ամրոցը, շրջապատված խորը կիրճերով, հայերի մեջ համոզվածություն ներշնչեց Արցախն ադրբեջանական լծից ազատագրելու հնարավորության մեջ:

Սկզբից անապատը մահացած էր, անկյանք, միայն քամին էր փչում ավազաթմբերի վրա, և ժամանակ առ ժամանակ անցնում էին քարավանները: Հետո այն լցվեց ձայներով, սկզբից ձայներն անհասկանալի էին, կարծես ինչ-որ մեկը ոտքերը քարշ էր տալիս ավազի վրայով: Հետո ձայները շոշափելի դարձան՝ անապատը կենդանացավ, դողդղաց հարյուրավոր բոբիկ ու վիրավոր ոտքերի ծանրության տակ: Եվ հետո լսելի դարձան տնքոցներ, ճիչեր և անվերջ կրակոցներ:

Օսմանյան կայսրությունում Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակի օրվան՝ ապրիլի 24-ին, քիչ ժամանակ է մնացել, և Թուրքիան, հավատարիմ մնալով իրեն, հապճեպ փորձում է ինչ-որ բան անել աշխարհին, հայերին, հնարավոր է նաև իրեն ապացուցելու համար, որ նա ամեն դեպքում Օսմանյան կայսրության ժառանգորդը չէ: Դա դժվարությամբ է ստացվում, բայց թուրքերը ջանքեր են գործադրում:

Մայիսի 20-21-ը Չիկագոյում կկայանա ՆԱՏՕ-ի հերթական գագաթնաժողովը: Ենթադրվում է, որ հանդիպման մասնակիցները կքննարկեն Աֆղանստանում անցումային գործընթացի հերթական կարևոր փուլը, կհամաձայնեցնեն ՆԱՏՕ-ն հնարավորություններով օժտելու ուղղությամբ, որոնք անհրաժեշտ են 21-րդ դարի մարտահրավերները հաղթահարելու համար, և ավելի կընդլայնեն և կխորացնեն իրենց հարաբերությունները գործընկերների հետ, որոնք չեն մտնում ՆԱՏՕ-ի մեջ:

Ռուսաստանի արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովի այցը Հայաստան և Ադրբեջան, ձևական առիթ ունենալով ՌԴ և Անդրկովկասի երկու հանրապետությունների միջև դիվանագիտական հարաբերությունների հաստատման 20-ամյակը, իրականում կոչված է հիշեցնել բոլորին, ով մոռացել է. Ռուսաստանն ինքնակամ չի պատրաստվում հեռանալ Հարավային Կովկասից:

Թուրքիայի վարչապետ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը մինչև հիմա թիվ մեկ քաղաքական գործիչն է Արևելյան Եվրոպայի որոշ երկրներում, բայց ոչ միայն: Էրդողանին շնորհում են մրցանակներ խաղաղության համար, անվանում տարվա մարդ, տասնամյակի մարդ: Այդ ֆենոմենի բացատրությունը գտնելը դժվար է: Բայց եթե նայել երկրների ցուցակին, որոնք պարգևատրում են Էրդողանին, ամեն ինչ շատ թե քիչ պարզ է դառնում:

Իրանի, Սիրիայի, Բելառուսի, Հունաստանի և ընդհանրապես ֆինանսատնտեսական ճգնաժամի վերաբերյալ որոշումներից հետո Եվրամիությունը որոշեց զբաղվել նաև ղարաբաղյան խնդրով: Եվրախորհրդարանի արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի կողմից ընդունված Հայաստանի վերաբերյալ փաստաթուղթը, որում առաջարկվում է փոխել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբում Ֆրանսիայի մանդատը Եվրամիության մանդատով, առնվազն տարօրինակ է իրավական տեսանկյունից: