Հարկ է նշել, որ արդեն 1981թ. Ֆ.Միտտերանին, ում արդեն 2 անգամ ձայների նվազագույն քանակով չէր հաջողվել ընտրվել Ֆրանսիայի նախագահի պաշտոնում (առաջին անգամ 1965թ.` զիջելով Շ. դե Գոլլին և հավաքելով ձայների 44,8%, իսկ երկրորդ անգամ` 1974թ.՝ Վ.Ժիսկար դ՛Էստենին` հավաքելով ընդհանուր ձայների 49,19%) անհրաժեշտ էր ստանալ ֆրանսաբնակ հայերի աջակցությունը երրորդ անգամ անընդմեջ չպարտվելու համար, որով և պայմանավորված էր 1981թ. հերթական նախագահական ընտրությունների նախաշեմին արած նրա հայտարարությունը և կոչը. «Հայկական հարցը անմիջականորեն վերաբերվում է ֆրանսիական պետությանը: Մենք` սոցիալիստներս, պետք է պահանջենք, որպեսզի Ֆրանսիան ճանաչի 1915թ. Հայոց ցեղասպանությունը և Հայկական հարցը ստանա արդարացի լուծում»:

Հարկ է նաև նշել, որ 1980թ. Թուրքիայում հեղաշրջումից հետո նկատվեց հարաբերությունների վատթարացում Եվրոպական Տնտեսական Համագործակցության հետ: Չէր բացառվում նաև Թուրքիային ԵԽ անդամակցությունից զրկելու տարբերակը: Ավելին, ԵՏՀ որոշ երկրներ, այդ թվում նաև Ֆրանսիան, ժամանակավորապես սահմանափակեցին Թուրքիայի քաղաքացիների մուտքը Համագործակցության երկրներ, որը նույնպես առիթ դարձավ, հայանպաստե արտահայտությունների շրջանառության և դիրքորոշումների արտահայտման համար:

Հայկական հարցը Ֆրանսիայում նորից բարձրացվեց 1988թ. և նորից նախագահական ընտրություններին ընդառաջ, որով և պայմանավորված էր Ֆրանսիայի կոմունիստների կոչը Ազգային Ժողովին և միջազգային հանրությանը նշել ապրիլի 24-ը որպես Ցեղասպանության զոհերի հիշատակի օր:

Ելնելով վերը նշված տրամաբանությունից ամենևին զարմանալի և անսպասելի չէին ոչ Ֆրանսիայի Ազգային Ժողովի կողմից 1998թ. մայիսի 29-ին ընդունված օրինագիծը Ցեղասպանության ճանաչման վերաբերյալ, ոչ 2001թ. Ցեղասպանության ճանաչման վերաբերյալ բանաձևը, և ոչ 2006թ. ԱԺ կողմից ընդունված Հայոց ցեղասպանության ժխտումը քրեականացնող օրինագիծը, որոնց միշտ նախորդում կամ հաջորդում էին կամ նախագահական ու խորհրդարանական, և կամ տեղական ինքնակառավարման մարմինների և համաեվրոպական ընտրությունները:

Այսպիսով, Ֆրանսիայի հայկական համայնքը, տեղի հայկական կազմակերպությունները Ֆրանսիայի արտաքին քաղաքականության խթանիչ ուժի և, ամենակարևորը, ակտիվ գործոնի են վերացվում կամ հերթական ընտրությունների նախօրյակին (հարկ է հիշել թեկուզ 2002թ. նախագահական ընտրությունների երկրորդ փուլը, երբ սոցիալիստների թեկնածուին` Լիոնել Ժոսպենին ձայների նվազագույն քանակությամբ (0.8%) չհաջողվեց հաղթահարել առաջին փուլի արգելքը, ինչն էլ հնարավորություն տվեց Ժ. Շիրակին, որին սատարում էր ի դեպ ֆրանսահայ համայնքը, վերընտրվել նախագահի պաշտոնում), կամ թուրք-ֆրանսիական հարաբերությունների վատթարացման ֆոնի վրա, ինչպես դա պատահում է ամեն անգամ, երբ թուրք գործընկերները փորձում են կրճատել Ֆրանսիայից ներմուծվող ռազմական տեխնիկայի ծավալները: Ահա այս նկատառումներից ելնելով կարելի է նշել, որ 2011թ. ստեղծվել են բոլոր նպաստավոր պայմանները ֆրանսիահայերի կողմից Հայկական հարցի բարձրացման և հայանպաստ դիրքորոշում շահելու համար.

1. 2012թ. Ֆրանսիայում սպասվում են հերթական նախագահական և խորդրդարանական ընտրություններ, որտեղ ամենայն հավանականությամբ նախագահի պաշտոնում վերընտրվելու հավակնություններ ունի Ֆրանսիայի գործող նախագահը և որին չէր խանգարի ֆրանսահայ համայնքի աջակցությունը, հաշվի առնելով վերջին ամիսներին նրա, ինչպես նաև իշխող UMP կուսակցության վարկանիշի սրընթաց անկումը: 2. Բավականին լարված են թուրք-ֆրանսիական ներկայիս հարաբերությունները, որի վառ օրինակը կարող է հանդիսանալ նախագահ Սարկոզիի Թուրքիա կատարած այցը և նրա արարողակարգային նրբությունները: 3. Երկկողմ հարաբերությունների վերջին շրջանի վատթարացման դրդապատճառռներից կարելի է համարել 2011թ. մարտի 19-ին Լիբիայում տիրող իրադրությունը և ՄԱԿ-ի ԱԽ կողմից ընդունցված № 1973 (2011) բանաձևը քննարկելու նպատակով Փարիզում տեղի ունեցած հանդիպումը, որտեղ ընդունող երկիր հանդիասցող Ֆրանսիան չէր հրավիրել Թուրքիային, թողնեով վերջինիս խաղից դուրս վիճակում:

Վերոհիշյալ հանգամանքները, ամենայն հավանականությամբ հիմք հանդիսացան Ֆրանսիայի հայկական համայնքի լոբբինգի աջակցությամբ դեռևս 2006թ. ԱԺ կողմից ընդունված Հայոց ցեղասպանության ժխտումը քրեականացնող օրինագիծը մտցնել Ֆրանսիայի Սենատի օրակարգ, որն էլ սույն թվականի մայիսի 4-ին կայացած քննարկման և քվեարկության արդյունքում մերժվեց: Միևնույն ժամանակ հարկ է նշել, որ Թուրքիան արդեն բանակցություններ է վարում ֆրանսիական EDF (Electricité de France), GDF (Gaz de France), Suez и Areva հայտնի ընկերությունների հետ երկրում մասնավորապես ատոմակայան կառուցելու շուրջ4:

Ավելին, երկկողմ հարաբերություններում տարեցտարի նկատվում է տնտեսական ցուցանիշների աճ: Միայն հետճգնաժամային 2010թ. ապրանքաշրջանառության ընդհանուր ծավալը աճել է 17%, հասնելով 11,6 մլրդ եվրոյի5 :

Եթե այս ամենի հետ միասին հաշվի առնենք վերջին ամիսներին նկատվող թուրք-ֆրանսիական հարաբերությունների շեշտակի լարումը նախ¨առաջ Սարկոզիի Թուրքիա կատարած կարճաժամկետ այցի, ինչպես նա¨ Լիբիայի դեպքերի ֆոնին, և Ֆրանսիայի ի սկզբանե սկզբունքային դիրքորոշումը Թուրքիայի ԵՄ անդամակցության նկրտումների վերաբերյալ, ապա չի կարելի բացառել, որ Սենատի կողմից, այկական օրինագծի” ընդունումը կարող էր հիմք հանդիսանալ թուրք-ֆրանսիական հարաբերությունների վերջնական խզմանը: Ամենային հավանականությամբ այս հանգամանքով էր պայմանավորված Սենատի կողմից Ցեղասպանության ժխտումը քրեականացնող օրինագիծի մերժումը:

Այսպիսով, Ֆրանսիայի տնտեսական շահերը Թուրքիայում անհերքելի են, և գաղտնիք չէ, որ նրա «հայանպաստ» դիրքորոշումը բոլոր ժամանակներում պայմանավորված է եղել Թուրքիայի նկատմամբ Ֆրանսիայի վարած քաղաքականության բազմաթիվ դրսևրումներից մեկի արտահայտությամբ: 2011 թ. երկրորդ կեսին` Ֆրանսիայում կայանալիք նախագահական և խորհրդարանական ընտրությունների նախաշեմին, նախատեսված է նախագահ Սարկոզիի պետական այցը Հայաստան: Չի կարելի բացառել, որ այս քայլով է պայմանավորված իր վարկանիշի անկումն ապրող Ֆրանսիայի նախագահի և իշխող «Միություն հանուն ժողովրդական շարժման» կուսակցության ակնկալիքները նորից շահել ֆրանսահայ համայնքի համակրանքը, և, որն ամենակարևորն է, քվեները: Միևնույն ժամանակ եթե հիշենք ամիսներ առաջ «Wikileaks» սկանդալային կայքում հայտնված բացահայտումները առ այն, որ Ֆրանսիայի նախագահն անձամբ է խոստացել Էրդողանին թույլ չտալ Ցեղասպանության մերժումը քրեականացնող օրինագծի հաստատումը Սենատի կողմից և որին հաջորդած Շ. Ազնավուրի հայտարարությունը. «Եթե նախագահ Սարկոզին ետ կանգնի ֆրանսահայերին տված իր նախընտրական խոստումներից, ապա ես կօգտվեմ նրա ձայներից, երբ ժամանակը գա» , ևս մեկ անգամ Սարկոզիի այցի իրական նպատակները դարձնում են ավելի քան կանխատեսելի: