Շոտլանդիայի անկախության մասին հանրաքվեն «անջատումների» ու ինքնավարության ավելի լայն ընկալման ալիք բարձրացրեց ոչ միայն աշխարհի տարբեր երկրներում, այլ նաև բուն Մեծ Բրիտանիայում: Russia Today-ն ուսումնասիրել է բրիտանական հասարակության տրամադրությունները, հատկապես այն տարածաշրջաններում, որտեղ որոշել են, հավանաբար, կասկածի տակ առնել Լոնդոնի ազդեցությունը:
Ինչպես նշում է պարբերականը, «Շոտլանդիային ավելի լայն լիազորություններ խոստացան, եթե վերջինս մնա Մեծ Բրիտանիայի կազմում: Սակայն հազիվ թե Վեսթմինսթերում կանխատեսում էին, թե որքան գրավիչ կլինի տարածաշրջանների իրավունքների ընդլայնման գաղափարը: Այժմ տեղական մարմինների ավելի մեծ ինքնուրույնություն և ֆինանսավորման ավելացում են պահանջում Միացյալ Թագավորության արդեն բոլոր կողմերում: Ոչ մի խոշոր, զարգացած պետության մայրաքաղաք այդքան մեծ իշխանություն չունի մյուս տարածքների համեմատ, որքան Լոնդոնը՝ իշխելով Մեծ Բրիտանիայի մյուս մասերին: Լոնդոնի տնտեսության ծավալը շատ ավելի մեծ է, քան ցանկացած կոմսության տնտեսության ծավալը: Լոնդոնից դուրս ապրող բրիտանացիներն ասում են, որ այդ քաղաքը չափից շատ փող ու տաղանդներ է խլում ի վնաս մյուս շրջանների: Սակայն շուտով ամեն ինչ կարող է փոխվել»:
Լիազորությունների ընդլայնման հերթում առաջինը Ուելսն է, որտեղ զգալի է ծայրահեղ ազգայնականների քանակը: Տեղի կառավարությունն իշխանության նույնքան լծակներ ունի, որքան ուներ Շոտլանդիայի խորհրդարանը: Սակայն շատերն Ուելսում կարծում են, որ իրենց ավելի լայն իրավունքներ են հարկավոր, որպիսիք խոստացվել են Էդինբուրգին հանրաքվեի շեմին:
Ըստ Ուելսի կուսակցության առաջնորդ Լինն Վուդի, վերջերս մի շարք փաստաթղթեր կազմվեցին ու պայմանավորվածություններ, որոնք ամրագրում են միջկուսակցական համաձայնագիրը Ուելսին անհրաժեշտ լիազորությունների մասին: Քաղաքական գործիչը գտնում է, որ ժամանակն է այդ գավառին ավելի մեծ հարկային ու էներգետիկ ինքնուրույնություն տալ: Հարկավոր է նաև Ուելսին փոխանցել արդարադատության համակարգը, գոնե մասնակիորեն:
2004-ին Հյուսիսային Անգլիայի շրջանները վճռականորեն մերժեցին Լոնդոնից ավելի լայն լիազորություններ ստանալու գաղափարը: Այն ժամանակ հասարակությունն եկավ այն եզրակացության, որ այդ ամենն անխուսափելիորեն կհանգեցներ բյուրոկրատիայի աճին: Սակայն շոտլանդական պատմական հանրաքվեն շատերին ստիպեց փոխել կարծիքը:
Ինչպես գրում է պարբերականը, Քորնուոլը նույնպես լրացուցիչ ազատություններ է պահանջում և ուզում է, որ առաջիկայում քննարկվի Մեծ Բրիտանիայի բաղկացուցիչ մասերի կառավարման սկզբունքները: Եվ Յորքշիրի կոմսությունը, որի բնակչության քանակը համեմատելի է Շոտլանդիայի հետ, իսկ տնտեսության ծավալը՝ Ուելսի, հերթի են կանգնել ավելի մեծ ինքնավարության համար: Yorkshire First կուսակցության առաջնորդ Ռիչարդ Քարթերը հայտարարել է, որ Մեծ Բրիտանիայի կառավարության կողմից անարդար է իրավունք տալ Շոտլանդիային ինքնուրույն լուծելու իր խնդիրները և նույնը թույլ տալ Ուելսին կամ Լոնդոնին՝ զրկելով նման հնարավորությունից Յորքշիրին: Խոշոր քաղաքները նույնպես ավելի շատ իշխանություն են ուզում՝ Բիրմինգեմը, Լիդսը, Մանչեսթերը, Նյուքասլը, Լիվերպուլը և մյուսները պահանջում են ընդլայնել լիազրությունները նույն ծավալով, որով դա կարվի Շոտլանդիայի դեպքում:
Ինչպես կարծում է Alpari UK վերլուծաբան Ջոշուա Մահոնին, Մեծ Բրիտանիայի տարբեր տարածաշրջանների բնակիչներ գալիս են եզրակացության, որ պետք է Լոնդոնից փող ուզել՝ յուրաքանչյուրն ինքն է ուզում տնօրինել իր ապագան: Լիազորությունների տարանջատումը ժամանակի հետ կարող է ամբողջությամբ վերափոխել երկիրը: Ավելին, դա կարող է անդրադառնալ նաև ընդհանուր առմամբ Եվրոպայում տիրող վիճակի վրա՝ չի բացառվում, որ Մեծ Բրիտանիայի այսօրվա խնդիրները սառցաբեկորի միայն գագաթն են:
Սեպտեմբերի 18-ին Շոտլանդիայում տեղի ունեցավ հանրաքվե, որի միակ հարցը հետևյալն էր. «Համաձա՞յն եք, որ Շոտլանդիան անկախ երկիր դառնա»: Ձայների վերջնական հաշվարկի համաձայն, շոտլանդացիների մեծ մասը կողմ է արտահայտվել Մեծ Բրիտանիայի միասնությանը՝ չսատարելով անկախության գաղափարին: Անկախացմանը դեմ է քվեարկել Շոտլանդիայի բնակիչների 55 տոկոսը՝ (2 001 926 մարդ), կողմ՝ 44,7 տոկոսը (1 617 989 մարդ): Շոտլանդիայի առաջին նախարար Ալեքս Սալմոնդը, որը հանրաքվեի գլխավոր նախաձեռնողն էր, ընդունեց ժողովրդի ընտրությունն ու հրաժարական տվեց: Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ Դևիդ Քեմերոնն անկախության կողմնակիցներին ինքնակառավարման խորացում խոստացավ, ինքնուրույնության ընդլայնում ներքին քաղաքական ոլորտում:
