Առաջնությունների ժամանակ հաղթանակի ցանկությունն է ինձ հաղթում

Բնականաբար, շատ վհատվեցի, քանի որ այդ ժամանակ ես շատ լավ մարզավիճակում էի: Իմ արդյունքներով ես գերազանցում էի չեմպիոնին, բայց հիվանդացա ու չմեկնեցի: Բայց ես որոշեցի չընկճվել, հավաքվել, նորից Օլիմպիական խաղեր կան ու պետք էր պատրաստվել դրանց:

8 ամիս ես շատ թույլ էի, 3 ամիս ընդհանրապես չէի կարողանում քայլել, դրանից հետո նորից սկսեցի քայլել սովորել, ապա սկսեցի վազել, մի խոսքով, շատ դժվարություններից հետո նորից սկսեցի մարզվել: Ինձ օգնում էր առաջին հերթին հաղթանակի ձգտելու ուժը, ես մտածում էի, որ կարող եմ հաղթել ու դա ինձ կրկնակի ուժ էր տալիս, որպեսզի կանգնեմ ու նորից սկսեմ մարզվել:

Գրեթե մեծ մասը վերջացել են, հիմա մնում է կիլոգրամները կամ պահպանել, կամ մի փոքր ավելացնել: Երբ հարթակ դուրս գամ, ամեն ինչ պարզ կլինի:

Իմ ամենամեծ երազանքն է Օլիմպիական խաղերին մասնակցել: 2008թ-ին Պեկին չհաջողվեց մեկնել, սա ինձ համար հոգեկան տրավմա էր: Հիմա ես կարծես թե հասնում եմ իմ երազանքին, կարող եմ ասել որ սա կրկնակի երազանք է:

Օլիմպիական խաղերում 7 հոգանոց թիմերի փոխարեն հանդես են գալիս 4 հոգանոց թիմեր: Հիմա ես դեռ չեմ կարող խոսել իմ մրցակիցների մասին, որովհետև չգիտեմ թե օրինակ ռուսների 7 ուժեղագույն մարզիկներից ով կգա Օլիմպիադա:

10 տարի անցել է, չնայած այսօրվա պես հիշում եմ այդ օրը: Ֆիզկուլտուրայի ուսուցիչն ասաց, որ պետք է գնամ ծանրամարտի դահլիճ: Ես մտածում էի, թե տեսնես այդ ինչ սպորտաձև է, որոշեցի գնալ ու տեսնել: Գնացի ու միանգամից զգացի, որ դա իմն է, սիրահարվեցի այդ սպորիտին:

Կողքից շատ հեշտ է թվում, բայց ծանրամարտը շատ կենտրոնացվածություն ու մտածելու կարողություն է պահանջում, քանի որ ծանրաձողը միլիմետրերի տարբերությամբ ենք բարձրացնում: Երբ որ մի քիչ շեղվում է, արդեն չի ստացվում: Մենք ամբողջությամբ գծում ենք ծանրաձողի ուղղությունը:

Մտածեցի, որ մի ամիս երևի մարզվեմ ու էլ չեմ գնա: Բայց այդ մեկ ամսվա մեջ ես սկսեցի հաջողություններ գրանցել ու որոշեցի լուրջ զբաղվել: Հենց առաջին մարզիչս Արտաշես Ներսիսյանն է եղել, որի հետ աշխատում եմ մինչ օրս:

Ինձ համար այդքան էլ դժվար չէ, բայց բոլոր մարզաձևերն էլ պահանջում են քրտնաջան աշխատանք, նվիրվածություն, ինչ-որ տեղ կտրվել ընկերներից, դրսի միջավայրից: Սպորտի ամբողջ դժվարությունը դրանում է կայանում, երբ որ դու հավաքվում ես, կտրվում ես ու քեզ նվիրում ես սպորտին:

Հաղթանակի ցանկությունն է ինձ հաղթում:

Ստրասբուրգի Եվրոպայի առաջնության ոսկե մեդալն է ինձ համար առանձնահատուկ, որովհետև այդ ժամանակ 17 տարեկան էի ու մեծահասակների մեջ մեդալ նվաճելն ինձ համար մեծ բան էր: Այնտեղ 8 ռեկորդ գրանցեցի, որոնք մինչև այսօր չեն գերազանցվել:

Խորհրդակցում ենք, ու ըստ այդմ որոշում ենք: Նայում ենք նաև մրցակցիների ցույց տված արդյունքներին:

Եթե մարզիչն է ասում, պետք է լսես նրան ու կատարես նրա ասածը:

Մենք 10 տարի աշխատում ենք իրար հետ, ու շատ լավ են մեր հարաբերությունները: Հեշտ է աշխատել իրար հետ: Լինում է, որ մարզումների ժամանակ չհասկացվածություն է լինում կամ փոքրիկ տարաձայնություն:

Բնականաբար, կուլիսներում զգում ես այդ լարվածությունը, բայց հարթակ դուրս գալուց հետո ավելի պարզ է դառնում: Ծանրաձողն է իմ մրցակիցը, սա մի մարզաձև է, որտեղ դու ինքդ քեզ ես հաղթում:

Ամեն դեպքում, ես առաջինը ինձ եմ հաշվետվություն տալիս: Ես փորձում եմ իմ քրտինքը իզուր չթափել, հավաքվելով, ամեն ինչ նվիրաբերելով մեդալ նվաճել ու նվիրել ամբողջ ազգին:

Եթե ամեն ինչ հաջող ընթանա, հեռու լինենք վնասվածքներից ու հիվանդություններից, ամեն ինչ լավ կլինի: Բայց Աստծո կամքն է, առաջ չընկնենք, այնտեղ ամեն ինչ պարզ կդառնա:

Ամենաառաջինը, լավ մասնակցություն, որից կախված է հաղթանակը: Երբ որ դու լավ ես հանդես գալիս ու ինքդ քեզնից գոհ ես, ուրեմն հաստատ մեդալ էլ կլինի: Այսօրվա մեր Հայաստանի թիմի բոլոր մարզիկներն էլ ուժեղ են, եթե լավ հանդես գան մեդալներ կլինեն: