Ծանրամարտի շնորհիվ ես ծանոթացել եմ կնոջս հետ, ու հիմա մենք արդեն երկու երեխա ունենք

Պեկինում ծնկի վնասվածք ունեի, բայց դա մի կողմ էի դրել ու մեդալ նվաճելու էի գնացել: Եթե իմանամ, որ մեդալ չեմ բերելու, ես չեմ գնա մրցումների: Իսկ եթե զգում եմ, որ գնում եմ մրցում ու ձեռնունայն եմ հետ գալու` չեմ գնում: Այս անգամ իմ բախտը չբերեց, վնասվածք ստացա ու չկարողացա շարունակել պայքարը:

Երևի սպորտային բախտ չունեմ: Ես միշտ դժվարությունների եմ հանդիպում: Չեմ ուզում ինձ գովաբանել, բայց ես ուժեղ եմ, մարզումների ժամանակ կարողացել եմ բարձրացնել իմ ուզած քաշը, բայց մրցման ժամանակ հաճախ չի ստացվել:

Կամային մարդ եմ ես, բայց ինձ օգնում է նաև իմ ընտանիքը, ընկերներս ու նաև հայ ժողովուրդը, որն ինձնից սպասումներ ունի: Ես մտածում եմ, որ պետք է լավ ներկայանամ ու արդարացնեմ նրանց սպասելիքները: Իմ նպատակը` սպորտից հաղթանակած հեռանալն է և հուսամ, որ կկարողանամ դա անել:

Հիմա լավ եմ ու ամենակարևորը վնասվածքներ չունեմ:

Տրամադրվում եմ Օլիմպիական խաղերին, գնում եմ միայն մեդալի հետևից: Այսքան փորձությունների միջով եմ անցել, ու Աստված տա, այս անգամ հաջող հանդես գամ:

Ցավոք սրտի մեծ Տիգրանն ու Գևորգ Դավթյանը վնասվածքների պատճառով չկարողացան շարունակել սպորտը և հիմա հավաքականում չեն: Բայց այսօրվա տղաների հետ էլ մենք մի ընտանիքի պես ենք ու շատ լավ ընկերներ ենք:

2010-ից փոխեցի քաշային կարգս: Ես բարձրահասակ եմ, ու ինձ պետք է ավելի բարձր քաշում հանդես գալ, բացի դա ես նաև քաշ էի գցում: Սրա պատճառով մեկ քաշային կարգ բարձրացա ու ավելի լավ եմ զգում 85 կգ-ում:

Բան չի խանգարել, ուղղակի բախտս չի բերել ու վնասվածքներ եմ ունեցել:

Ստրասբուրգում նվաճած Եվրոպայի արծաթե մեդալը: Այդ տարի Գևորգը ոսկե մեդալ տարավ, ես արծաթե, իսկ թուրք մարզիկը` բրոնզե: Շատ ուժեղ պայքար էր ու անմոռանալի մեդալ է այն ինձ համար:

13 տարեկան էի, ընկերս գնում էր ծանրամարտի, ու ես էլ խնդրեցի, որ ինձ հետը տանի, որ նայեմ: Հետո սիրեցի ու որոշեցի մարզվել: Շատ ազարտով մարզաձև է, ծանր քաշ ես հանում ու դրանից էլ մեծ հաճույք ես ստանում:

Հիմա էլ թիմը` Պողոս Պողոսյանի գլխավորությամբ լավ տեսք ունի: Ցավոք սրտի, ընկեր Աշոտը մեր կողքին չէ, նա հոյակապ մարզիչ էր, լավ հոգեբան ու մանկավարժ: Նա այնպես էր տրամադրում, որ այդ ծանր կիլոգրամները մեր աչքին չէին երևում, գնում ու բարձրացնում էինք:

Ընկեր Աշոտը մայրիկիս ասել էր. «Ծառը պետք է ջրես, որ աճի»: Մայրս ինձ ասաց, ու այդ ժամանակից շատ եմ աշխատել ինձ վրա, այդ խոսքերից ավելի ոգևորվել: Ընկեր Աշոտը ինձ դժվարության մեջից քաշեց ու հանեց: Իմ հաջողությունների մեծ մասը նրա շնորհիվ է:

Հոգեբանականը ընկեր Աշոտն է մեր մեջ սերմանել ու մինչև այսօր ես պատրաստ եմ: Իսկ ֆիզիկապես` այդ կիլոգրամները մեզ համար սովորական բան են դարձել:

Ես մրցումների էի գնացել Սամարա ու այնտեղ կնոջս հետ ծանոթացա ու հիմա արդեն երկու երեխա ունենք:

Բոլոր տղաներն էլ լավ պատրաստված են ու բոլորս էլ գնում ենք մեդալի հետևից: