Լևոն Ջուլֆալակյանն այնքան լավ է տրամադրում, որ գորգ ես դուրս գալիս միայն հաղթելու համար

Ես շատ լավ ու տքնաջան մազումներ էի անցկացրել: Տրամադրվել էի, որ անպայման պետք է հաղթեմ ու վստահ էի իմ ուժերի վրա: Զգում էի, որ հաջողությունն իմ կողմից է լինելու ու հաղթող եմ դուրս գալու: Կարող եմ ասել, որ իմ հաջողության գաղտնիքը նաև հոգեբանական լավ պատրաստվածության մեջ էր:

Ճիշտն ասած, չէի մտածում այդ մասին: Չգիտեմ ինչու, բայց ես համոզված էի, որ մեր քաշային կարգում հենց ես եմ մեկնելու Լոնդոն:

Մինչ խաղերի մեկնարկը դեռ ժամանակ կա, ես մարզվում եմ ու շատ լուրջ եմ պատրաստվում: Բայց ասեմ, որ միայն հաղթելու նպատակով եմ գնում Լոնդոն: Պետք է անեմ ամեն ինչ, որ մեդալով վերադառնամ Հայաստան:

Այն փաստը, որ նրանք Օլիմպիադայի ուղեգիր են նվաճել, շատ բան է ասում: 21 մրցակիցներից բոլորն էլ ուժեղ են, Օլիմպիադայում չկա թույլ մարզիկ: Նրանցից շատերին հանդիպել եմ տարբեր մրցաշարերի ժամանակ, որոնցից առավել լավ պատրաստված են վրացի և իրանցի ըմբիշները:

Ձեռնաձգումով հետևն անցում, ինչպես նաև մի ձեռքը բռնած գցում կողքի վրայից:

Երևի ոչինչ: Ինձ դուր են գալիս այսօրվա կանոնները:

Իհարկե: 7 տարեկան էի, երբ հայրիկս ինձ բերեց «Դինամո» մարզական ընկերություն: Առաջին մարզիչս Հարություն Խաչատրյանն է եղել: Հայրիկս էլ է մարզվել ըմբշամարտով, բացի այդ, մեր համագյուղացի Բենուր Փաշայանն էլ է ըմբիշ եղել: Ըմբիշ լինելն ինձ փոխանցվել է գեներով, ու ինչ-որ տեղ նաև ոգևորվել եմ Փաշայանի հաջողություններվ: Արդեն 16 տարի է մարզվում եմ:

Ես բոլոր տղաների հետ էլ մտերիմ եմ: Մեր հավաքականում իսկապես շատ ջերմ ու ընկերական մթնոլորտ է տիրում: Բայց երևի կառանձնացնեմ Ռոման Ամոյանին, որի հետ միասին մարզվում ենք նաև «Դինամոյում»:

Երևի բռնցքամարտ, որով փոքր ժամանակ զբաղվել եմ: Բայց ըմբշամարտն ավելի հարազատ է ինձ:

Ես միայն մտածում եմ, որ պետք է գնամ ու մասնակցեմ որքան հնարավոր է լավ: Հանգիստ եմ շատ ու ինչ-որ տեղ կարծես միջազգային մրցաշարի լինեմ մեկնելիս: Չես կարող ասել ինչ կլինի, որովհետև սպորտում ոչինչ կանխատեսելի չէ: Ուղղակի շատ հանգիստ եմ:

Գիտեք, որ փոքր էի, երազում էի աշխարհի չեմպիոն դառնալու մասին: Իմ համոզմամբ, դա ամենաբարդ ու ամենապատվաբեր տիտղոսն էր: Որ մեծացա ու ավելի փորձառու դարձա` հասկացա, որ ամենավերևում կանգնած են Օլիմպիական խաղերը:

Իմ բոլոր մարզիչներն ինձ համար երկրորդ ծնողներ են: Ես նրանցից շատ բան եմ սովորել: Իհարկե, ես իմ ծնողներից էլ եմ շատ բան սովորել, բայց շաբաթը 5 օր ես մարզիչներիս հետ եմ, ու նրանք իմ դաստիարակության հարցում մեծ դեր ունեն:

Ընկեր Ջուլֆալակյանը շատ ուժեղ մարդ է: Նա մրցման ժամանակ այնքան լավ է տրամադրում, որ դու քեզ շատ ուժեղ ես զգում: Նրա հետ խոսելը շատ օգուտ է տալիս մեզ ու գորգ բարձրանալիս դա շատ-շատ է օգնում: Նա բոլորիս էլ լավ է ճանաչում և ամեն մեկիս անհատական մոտեցում է ցուցաբերում: Այս վարկանշային մրցաշարի ժամանակ Ջուլֆալակյանն ինձ շատ է օգնել ու ոգևորել, որ կարողանամ ուղեգիր նվաճել:

Իհարկե, որ մարզիչդ այդքան վստահում ու հավատում է քեզ, դու էլ անպայման ուզում ես հաղթել ոչ միայն քեզ, այլև նրա համար: Մարզիչդ տարիներով աշխատում է քեզ հետ, ու մի քանի րոպեում դու պետք է քո աշխատանքով ապացուցես շատ բաներ:

Երևի, երբ առաջին անգամ մեդալ նվաճեցի: Նույնիսկ օրն եմ հիշում, 2006 թվականի ապրիլի 2-ն էր ու ես Հայաստանի պատանիների առաջնությունում հաղթող դարձա: Այդ օրը ես շատ-շատ ուրախ էի:

Ինձ թվում է այս Օլիմպիադան ավելի լավ է դասավորվելու մեր թիմի համար, քան 2008-ին էր: Կարծում եմ, մեդալների թիվն ավելի շատ կլինի:

Խոստումներ տալ չեմ սիրում: Ուղղակի պետք է պայքարեմ ու ամեն ինչ անեմ, որ պատվով ներկայացնեմ մեր երկիրը: