Ինչպես հաղորդում են միջազգային լրատվամիջոցները, ՄԱԳԱՏԷ-ն Իրանին կոչ է անում «ամբողջությամբ եւ անհապաղ» կատարել ՄԱԿ Անվտանգության Խորհրդի բանաձեւերը: Կառավարողների խորհուրդն Իրանին կոչ է արել նաեւ փոխգործակցել ՄԱԳԱՏԷ-ի հետ իրանական միջուկային ծրագրին վերաբերող մնացած բոլոր հարցերը պարզելու համար, ինչպես նաեւ ապահովել Գործակալությանն անհրաժեշտ տեղեկատվության լիարժեք հասանելիությունը:

Իրանը պետք է նաեւ «ամբողջությամբ եւ անհապաղ» կատարի իր պարտականություններն ու վավերացնի ՄԱԳԱՏԷ հետ երաշխիքների մասին Համաձայնագրին լրացուցիչ արձանագրությունը, նշվում է բանաձեւում:

ԱՄՆ-ն եւ Արեւմուտքի մի շարք երկրներ Իրանին մեղադրում են խաղաղ ատոմի ծրագրի անվան տակ միջուկային զենքի մշակման հարցում: ՄԱԿ Անվտանգության Խորհուրդը հինգ բանաձեւ է ընդունել եւ Իրանին պատժամիջոցներ նշանակել` նրանից պահանջելով հրաժարվել ուրանի հարստացումից: Թեհրանը հերքում է բոլոր մեղադրանքները` հայտարարելով, որ իր միջուկային ծրագիրն ուղղված է բացառապես երկրում էլեկտրաէներգիայի պահանջների բավարարմանը:

Փաստորեն ԱՄՆ-ն ՄԱԳԱՏԷ-ի ձեռքով Թեհրանին մերժել է միջուկային ծրագիր ունենալու իրավունքը, մինչդեռ բոլոր հարեւանները, բացի Աֆղանստանից, ատոմային ռումբ եւ ատոմային էլեկտրակայաններ ունեն: 2006-ից ՄԱԳԱՏԷ-ն ապարդյուն կերպով փորձում էր Թեհրանին «կարգի հրավիրել» եւ բանաձեւեր չէր ընդունեւմ, բայց այդպես էլ ոչինչ չստացվեց: Կոպիտ ասած` չէր էլ կարող ստացվել, որովհետեւ Մահմուդ Ահմադինեժադն այն նախագահներից չէ, ում կարելի է ստիպել որեւէ բան անել, ինչը, իր կարծիքով, չի արձագանքում երկրի ազգային շահերին: Միջուկային պոտենցիալին տնօրինելով` բարձրանում է երկրի անվտանգությունը, առավել եւս այնպիսի երկրի, ինչպիսին Իրանն է: Բավական մեծ քանակությամբ թշնամի երկրների առկայության պայմաններում Թեհրանը պարզապես ստիպված է որոշակի զսպող բան ունենալ, որպեսզի չարժանանա Իրաքի ճակատագրին: Իսկ որ նման սցենարը դեռեւս դիտարկվում է, կասկածի տեղիք չի տալիս: Բայց մի բան է հարձակվել ատոմային ռումբ չունեցող երկրի վրա, եւ բոլորովին այլ է անել նույն բանը` իմանալով, որ Թեհրանում երկար չեն մտածի ու կարող են կշտամբող քայլ անել: Իսրայելի հասցեին սպառնալիքներն առայժմ սպառնալիք են մնում: Իսկ թե ինչ կարող է պատահել, եթե Պենտագոնում կամ Թել-Ավիվում մեկի մտքով անցնի հարձակվել Իրանի վրա, պատկերացնել անգամ չարժե: Տարածաշրջանը կընկղմվի անկառավարելի քաոսի հորձանուտի մեջ: Հենց այդ պատճառով ամեն ինչ հանգեցվում է բանաձեւերին ու հորդորանքներին: Իշխանափոխության շուրջ Արեւմուտքի հույսերը չարդարացան, թեեւ դժվար թե մեկ ուրիշ նախագահ, ում փորձում էին տեսնել Ահմադինեժադի փոխարեն, կկարողանար Ալի Համենեիի կամքին դեմ գնալ եւ փակել միջուկային ծրագիրը: Անգամ հեղափոխական Մուսավին հաստատակամ էր միջուկային ծրագրի հարցում:

Իրանի վրա հարձակումները, ցավոք, Ջորջ Բուշ-կրտսերի շրջանի ցավալի ժառանգությունն են, եւ այն, ինչ այժմ կատարվում է, կարելի է բնորոշել «իներցիոնություն» հասկացությամբ: ԱՄՆ-ն, ինչպես եւ մյուս երկրները ուրախությամբ կարգելակեին իրանական ողջ պատմությունը. սեփական հոգսերն էլ պակաս չեն, բայց չի ստացվում:

Բայց ողջ այս պատմության մեջ կա ոչ այնքան հասկանալի մի պահ` Ռուսաստանի վարքը, որը համարվում է Իսլամական հանրապետության դաշնակիցը, բայց բանաձեւին կողմ է քվեարկում: Նույնը վերաբերում է նաեւ Թուրքիային: Թուրքիայի հարցը քիչ, թե շատ հասկանալի է. նա պետք է երկու աթոռների վրա կանգուն մնա, ինչը քչերին է հաջողվում: Իսկ Ռուսաստանին հարկավոր է, որպեսզի Nabucco նախագիծը վերջնականապես թաղվի եւ հանուն դրա գրեթե ամեն քայլի գնում է` անգամ քվեարկելով, թերեւս, գործընկերոջ դեմ: Թե ինչ կբերի Մոսկվային նման վարքը, դժվար է ասել, եթե հիշենք C-300 համակարգերն Իրանին մատակարարելու հարցման գրեթե մերժումը: Գրեթե նույնպիսի իրավիճակում է Թուրքիան` կապված իսրայելյան Heron ինքնաթիռների հետ: Ինչպես միշտ յուրաքանչյուր երկիր փորձում է իր համար առավելագույնը քաղել ստեղծված իրադրությունից: Բայց պարզ է մի բան. որքան էլ Արեւմուտքը դիմակայի, Թեհրանը միեւնույն է իր համոզմունքներին հավատարիմ է մնում: Դա այն երկիրը չէ, որը կսկսի կատարել զուտ հորդորական բնույթ կրող բանաձեւեր...