Քրիստոնեական ժողովրդների պատմության մեջ երկու մարտական Հարություն է եղել: Երկուսն էլ մայիսի 9-ին: «Մահով մահն արհամարելով» մեր հայրերը, պապերն ու նախապապերը կյանք տվեցին՝ որքան հնարավոր է հեռու վանելով անմարդկային չարիքը հարազատ տներից:Երկու պատերազմներն էլ դաժան էին ու չարանենգ: Հակառակորդների բանակները լավ զինված էին, ամեն ինչով ապահովված ու կատաղի շների պես հարձակվում էին խաղաղ բնակչության վրա: Իրենք իրենց երևի անպարտելի էին համարում, իսկ բռնությունը կանանց ու երեխաների հանդեպ, անպատիժ զբաղմունք:
Զուր էին այդպես կարծում:
1992 թվականի մայիսին Աստված հայերի հետ էր: Ուղղակի առանց Նրա օգնության մարդկանց համար ուժերից վեր են կամքի դրսևորման նման հրաշքները:
Ամեն անգամ Շուշի այցելելիս ես մոմ եմ վառում Սպիտակ եկեղեցում՝ չմտահոգվելով աստվածաբանական տարբերություններով: Այստեղ դրանք անտեղի են:
Շնորհավոր Հաղթանակի տոնը, եղբայրներ:
